Ryszard T. Sawicki – artysta, pisarz, tłumacz. W latach 1977-1994 mieszkał i pracował w Stanach Zjednoczonych.
Wykształcenie: 1970 Uniwersytet Wrocławski, bibliotekoznawstwo.
Techniki: malarstwo sztalugowe, pastele, akwarele, grafika, heliograwiura. Wystawy: indywidualne i grupowe w Stanach Zjednoczonych, Europie i Azji. Prace w zbiorach: Uniwersytet Toruński (Archiwum Emigracji), Muzeum Azji i Pacyfiku w Warszawie, Carmel Art Association (Carmel, CA).
Publikacje: eseje, opowiadania, artykuły i wiersze w takich pismach jak: le Temps Pluriel (Paryż), Wiadomości (Londyn), Twórczość (Warszawa), Format (Wrocław), Środa Literacka (Londyn), Pamiętnik Literacki (Londyn), Pomosty (Wrocław), Zesłaniec (Wrocław) i in.
Nagrody: złoty i srebrny medal za portrety (IPA, Washington, D.C.: 1986, 1987).
Członkostwo: Carmel Art Association (1993- ), International Platform Association (1986-1994).
Wymieniony w: Polish American Who’s Who, Directory of American Portrait Artists, Almanach Sztuki Dolnego Śląska. Artykuły w lokalnej prasie polskiej i zagranicznej anonsowały jego wystawy i odczyty literackie.
Publikuje od lat siedemdziesiątych. Jako dziennikarz, współpracował z polonijnymi czasopismami w Ameryce. Od 1980 do 1999 roku współpracował z literackimi pismami w Wielkiej Brytanii, które były redagowane przez Stefanię Kossowską (Wiadomości, Środa Literacka; artykuły, eseje, wiersze). Był współredaktorem francusko-polskiego czasopisma literackiego le Temps Pluriel. Jego wiersze wyszły również w tłumaczeniu angielskim w niewielkich antologiach amerykańskich (tłumaczone przez Franciszka Kujawińskiego). Wydał dwa bibliofilskie tomiki poezji z ilustracjami kilku polskich artystów-grafików. Współpracował z redakcją rozgłośni radiowej w Kalifornii (audycje literackie), czytał własne wiersze na spotkaniach literackich w Stanach Zjednoczonych i w Polsce.
___________________
Heliograwiura (fotograwiura) (gr. helio + grawiura) — rodzaj techniki druku wklęsłego, zbliżony do akwatinty, polegający na fotograficznym przenoszeniu obrazu na płytę metalową (najczęściej miedzianą) i wytrawienie za pomocą emulsji światłoczułej. (Wikipedia).
Piękne, nostaliczne obrazy miasta żyjącego we wspomnieniach pokoleń, które Lwów utraciły, lecz zachowały w pamięci i przekazały młodszej generacji miłośc i przywiązanie
do miasta. Choć Lwów żyje już innym życiem, to trudno nam patrzeć na to miasto bez specjalnego sentymentu, bez odwołań do jego historii i do przekazanych nam wspomnień.